1. Interfaciale eigenschappen van organosilicium oppervlakteactieve stoffen
De meest gebruikte siliconen oppervlakte-actieve stoffen zijn EO/PO gemodificeerde siliconen oppervlakte-actieve stoffen, waarvan de eigenschappen verband houden met verschillende factoren zoals de verhouding EO/PO en de polymerisatiegraad van de oppervlakte-actieve stof, enz. EO is het hydrofiele deel van de oppervlakteactieve gemodificeerde groep en PO is het lipofiele deel. Wanneer de verhouding EO/PO verandert, verandert de prestatie van de siliconen oppervlakteactieve stof. Het bleek dat als de EO/PO-verhouding groter wordt, de HLB-waarde van de oppervlakteactieve stof toeneemt, wat duidt op een grotere hydrofiliciteit; een kleinere EO/PO-verhouding maakt de hydrofiliciteit van de oppervlakteactieve stof zwakker. Wanneer de lengte van de EO van de geënte polyether-gemodificeerde siliconenolie gelijk is, neemt de oppervlaktespanning toe naarmate de polymerisatiegraad van het polysiloxaan afneemt. Dit komt doordat hoe korter de molecuulketen van het polysiloxaan, hoe nauwer de stapeling op het grensvlak tussen lucht en water en hoe meer methylgroepen aan het oppervlak. Wanneer PO wordt toegevoegd, verhoogt dit de hydrofobiciteit van de polysiloxaanketen, waardoor de oppervlaktespanning van de polyether-gemodificeerde siliconenolie toeneemt.
2, Super bevochtigbaarheid van silicone oppervlakteactieve stoffen
De reden waarom de polydimethylsiloxaanketen zich gemakkelijk verspreidt over het polaire oppervlak (zoals water, metaal, vezel enz.) is dat de zuurstof in de siloxaanketen een zuurstofbinding kan vormen met de polaire molecule of atoomgroep.) is dat de zuurstof in de siloxaanketen een zuurstofbinding kan vormen met de polaire molecule of atoomgroep, wat de kracht tussen de siloxaanketen en de moleculen op het polaire oppervlak verhoogt, waardoor het zich verspreidt in een enkele moleculelaag, waardoor het hydrofobe siloxaan op het polaire oppervlak komt te liggen en een unieke 'strekketen'-configuratie vormt, terwijl de hydrofobe groepen van gewone oppervlakteactieve stoffen rechtop staan op het polaire oppervlak. Als de methylgroep in polysiloxaan wordt vervangen door andere groepen (zoals grote alkyl-, alicyclische, aryl-, silyl- of koolstof-functionele groepen), wordt de polariteit of ruimtelijke weerstand van de substituerende groep veranderd, wat onvermijdelijk de hydrofobiciteit van polysiloxanen en de spreidingssnelheid en toestand van het polaire oppervlak beïnvloedt. Substitutie van een methylgroep door een grotere alkyl- of arylgroep vermindert bijvoorbeeld het spreidend vermogen van polysiloxanen aanzienlijk, evenals hun vermogen om zich op polaire oppervlakken te oriënteren.
3, het vermogen van siliconen oppervlakte-actieve stoffen om de emulsie te stabiliseren
Sommige geënte siliconen oppervlakte-actieve stoffen kunnen de emulsie gestabiliseerd houden in aanwezigheid van zout, ethanol en organische oplosmiddelen, wat niet het geval is met conventionele koolwaterstof oppervlakte-actieve stoffen. Siliconen surfactanten bleken interactiekrachten te hebben op het grensvlak door atomaire krachtmicroscopie (AFM). Niet-ionogene oppervlakteactieve stoffen verliezen hun oppervlakteactiviteit in een ethanoloplossing van 25%, terwijl organosilicium oppervlakteactieve stoffen nog steeds in staat zijn om de oppervlaktespanning te verlagen bij ethanolvolumefracties tot 80%. Deze eigenschap van siliconen oppervlakteactieve stoffen geeft aan dat polydimethylsiloxaan niet alleen hydrofoob is, maar dat siliconen oppervlakteactieve stoffen onoplosbaar zijn in organische oplosmiddelen naarmate het polydimethylsiloxaangehalte toeneemt.
4, Organosilicone oppervlakteactieve stof en CO2-actie
Rocha et al. concludeerden dat poloxamer trisiloxaan surfactant CO2 en water emulsie kan laten vormen, en door het EO-nummer aan te passen en de 'hydrofiele-CO2 balans (HCB) waarde' van surfactant te veranderen, kan de emulsie worden getransformeerd van CO2-in-water (W/C) naar C/W. Sarbu et al. onderzochten het fasegedrag van organosilicium surfactanten in superkritisch CO2 en ontdekten dat het fasegedrag gevoelig was voor CO2-fobische groepen en minder gevoelig voor de grootte van de. produceerden een serie kationische organosilicium surfactanten en bestudeerden hun gedrag in gedrag in CO2 met hoge dichtheid. Het veranderen van zowel de ketenlengte als het tegenion van polydimethylsiloxanen veranderde sterk hun oppervlakteactiviteit in kritisch CO2.